Zawsze tak samo

 

To się zaczęło jakoś tydzień temu, temperatura  spadła sporo poniżej zera, przeżyłam to mocno, wyrzucając z siebie szereg niepochlebnych opinii, pod adresem królującej pory roku.
Wracaliśmy z Olem z zimowiska, był tak uszczęśliwiony kolejnym dniem zapełnionym po brzegi, weszliśmy do małego sklepiku, bardzo go lubię bo tam mandarynka smakuje mandarynkowo, pieczywo nie jest gniotem, a szefowa ho ho ta kobita ta chyba wszystkich nas przeżyjże. Wszystko pamięta, wszystko wie, liczy w tempie ekspresowym.
I tam u niej, na ladzie między słojem z ogórami, a kruchą tartą stały małe niepozorne eklery, mrugnęły raz i pomyślałam, jakże fantastycznie smakowałby gdyby ich wnętrze wypełniała prawdziwa bita śmietana, a nie wyrób śmietano podobny.
Szefowo jakby przeczytała moje myśli, i już w jednorazówkę mi pakuje, i mówi a niech pani spróbuje, taka mała rodzinna cukiernia, naturalne składniki.
Torba foliowa trochę parzyła mnie w dłonie, więc wyjęłam obiekt westchnień i pospiesznie wepchnęłam do usta prawie w całości,Olo przyglądał mi się z uwagą popijać swoją wodę, drugiego zjadłam jeszcze w drodze do domu.
I poszło, od tego czasu hamulców brak, choć wcześniej byłam tak dzielna. Piekę ciasta, no i żeby cholera, jak to często bywało nie wyrosły,ależ skąd! Są wielkie, pachnące, miękkie i wilgotne, dochodzą jeszcze przegryzki niby jakieś ciasteczka zbożowe o smakach warzyw wszelkich, a jak już zimowy dól sięgnie zenitu to wpierdzielam gorzką czekoladę, nie kostkę, nie ,nie konkretnie jadę na tabliczki.
I tak jest zawsze gdy temperatura spada, mogę sobie leżeć co wieczór, na tej macie wyginać ciało w sposób przeróżny i tak przy takim apetycie, to się na nic zda, pozostaje mieć nadzieje na odwilż.
To czekam z kolejnym kubkiem kawy z mlekiem 3,2 i dwiema łyżeczkami cukru( choć trzcinowego)