Zasłyszane

Byłyśmy z Hanią na kontroli, spokojnie w poczekalni siedzimy bo dziecię pozbierane, dobrze już wyglądające, wspina się na siedzenie to schodzi z niego, opowiada, zdjęcia robi.
Dzieciaków dużo to w szynach , w gipsach, obok Nas mama z synkiem ona miała w sobie coś szelmowskiego i on także z tych łobuziaków co to ja lubię bardzo.
Mały miał może z pięć lat i mówi:
- mamo dziewczynka ma przepuklinę
jego mama:
- tak jak Ty, z tą różnicą że Ty skaczesz ,szalejesz i już drugi raz ty jesteśmy, ja nie wiem dziecko co z tobą jest nie tak, oddam Cię babci spakuje i oddam babci
Mały : mamo ale ja Was kocham ,ciebie, tatę, Bruna
Matka: to dziwna ta twoja miłość, muszę tu z tobą siedzieć, martwić się a ty i tak nic sobie z tego nie robisz
   Wielu rodziców którzy i tak tulili już do siebie swoje dzieciaki przytulili je jeszcze mocniej.
Mama z synem weszli na zdjęcie szwów, po chwili ten wybiegł z płaczem, że nie chce, że się boi, matka za nim wybiegła po telefon w torebce sięgnęła i dzwoni do męża
matka: on uciekł , dopiero teraz zobaczy co to ból jak ja mu wieczorem te szwy wyjmę, przecież to nienormalne, ciągle problemy, może zapomnieć o wszystkim, o nagrodach, słodyczach. Jaki wstyd.
Czy ja wiem czy wstyd?
On się bał i ona pewnie też, kocha go to pewne jednak sama nie potrafi sobie radzić z emocjami ze strachem z wywindowanym obrazem dziecka idealnego, szkoda bo to ani miłe dla  uchu ani potrzebne.
    Ja też czasem mam dość, zwyczajnie brak mi sił, brak mi słów i nawet oczy mnie bolą od niektórych rzeczy które moje dzieciaki potrafią wyprawiać, ale jeśli nie będę rozumiała ich obaw, strachu to kto je zrozumie?