Buzia na kłódkę

Pisałam o tragedii która dotknęła moją koleżankę. Czas płynie, mijają miesiące dokładnie trzy, wiele spraw, na jej głowie.
Biurokracja przeciąga się okrutnie, kwestie spadkowe, pozwolenia, decyzje, podpisy.
Ma na głowie własny ból, pracę zawodową na odpowiedzialnym stanowisku, budowę, dbanie o dziewczynki.

I gdy opowiada o tym co ja spotyka to mi się aż miód na serce leje, w tej pracy w takiej duże korporacji pomagają, bo w przedszkolu pomagają, bo co aż naprawdę  chwalebne i piękne na budowie POMAGAJĄ.
Pomagają, gipsować, kafelkować, kończą dach, każdego dnia przed czy po własnych pracach przyjeżdżają znajomi i ciężką pracą pokazują że nie jest z tym samolubnym pokoleniem tak źle.
Przychodzą bo chcę, bo rozumieją co się stało, nie klepią po ramieniu mówiąc ''dasz radę'' czy  '' jesteś silna'' oni od trzech miesięcy  kończą jej marzenie.

I teraz pokazuje się ciemna strona mocy, brudne, złe, słowa które jak kamień rzucony w wodę niby wpadł już go nie widać ale kręgi jeszcze się rozchodzą.
Słowa o żerowaniu na tym nieszczęściu ktoś, jakiś myślę mały człowiek je rzekł, jakieś smutne  nieżyczliwe istnienie wbija drzazgi pod paznokieć.
Powinno się zasłona milczenia zamknąć jej usta, ale choć  próbuje odwrócić głowę, to tak wkurza.
Buzia na kłódkę więc, nie chcesz pomagać nie pomagaj, ale nie bruźdź nie niszcz już i tak skrzywionego bardzo mocnym wiatrem i deszczem drzewa.
Buzia na kłódkę bo człowieku siedząc w ciepłym domku, przy boku męża swego wypowiadasz zdania które w przestrzeni wirują i odbijają się, nie rób tego jeśli serce masz.
Trzymajmy mocno kciuki za Anię i jej córeczki ,wierzmy w szczere intencje tych co z nią i przy niej są.