Na dziadka

Siedzę sobie w urzędzie, numerek miętolę w dłoni,wcale nie jest mi dobrze bo za moment, skroją mnie na kilka stówek. Z tych moich ponurych myśli, wyrywa mnie głos mężczyzny, podnoszę na niego oczy, jest starszy, nie wiem ile może mieć lat, ale tak pewnie gdyby chciał mógł by być moim dziadkiem.
Pokazuje mi swój świstek i pyta spokojnie '' co ja mam z tym zrobić, mam D3, nie radzi sobie człowiek już, a załatwić sprawy trzeba'', grzecznie tłumacze, że na tym wielkim wyświetlaczu pojawi się jego numerek i będzie tam także informacja  do którego stoiska ma podjeść, pink dźwięk zmiany informuje nas, że to właśnie  D3 więc już praktycznie kieruje go tam gdzie chciał się dostać.
Myślę już teraz nie o lekkości portfela, ale o tym że też taka będę zdana na pomoc obcych ludzi, obserwuje co będzie się działo dalej.
Starszy Pan tłumaczy coś urzędniczce, okazuje się że ma dokumenty nie z tego roku, podchodzą jej dwie koleżanki, jedna z nich gdzieś dzwoni, dziadek przeprasza i znów powtarza zdanie o nieradzeniu sobie.
Urzędniczki trochę się podśmiewają, bo to chyba jakaś zawiła sprawa i on ją jeszcze bardziej pokręcił, ale udaje im się dojść do sedna.
Gdy już uporałam się ze swoimi sprawami, chcę odjechać z parkingu, a tu przed maską owy starszy pan i pokazuje mi gest znaczący tyle co spuść szybę, robię to szybkim ruchem, może mu znów w czymś pomogę.
I uwaga, czytelniku jeśli coś pijesz odstaw bo oplujesz monitor on mówi do mnie tak '' co? podziałało? zawsze działa? metoda na dziadka! Odszedł szybko do swojej małej ,zdezelowanej skody w kolorze brudnej wiśni, a ja śmiałam się w głos.
No, o metodzie na wnuczka to trąbią, ale na dziadka, dobre, wiosennie świeże .