taka myśl

Ja dawno chciałam o tym wspomnieć, bo myślę że tak faktycznie jest i chyba ciężko z tym walczyć.
Chodzi mi o to jak siebie widzimy, siebie w sensie własną osobę, nie wiem czy czytaliście ten artykuł http://www.styl.pl/magazyn/w-swiecie-kobiet/news-jestes-piekniejsza-niz-myslisz,nId,1042406 ale bardzo dobitnie pokazuje różnice miedzy tym jacy sami dla siebie jesteśmy, a tym jak nas widza inni.
Trudno ulegać samo uwielbieniu, jakiemuś narcyzmowi, ale o ile łatwiej byłoby spojrzeć na zdjęcie i pomyśleć, ''jej ale ja fajna jestem'' . Ja to zwykle uważam że wyszłam za grubo, za blado, nijak, i miałam kiedyś okres wyobrażania sobie jakby to było gdybym była piękna, tak piękna, że ludzie nie mogliby oderwać wzroku hahah, naprawdę o tym myślałam.
Mój braciszek jest tym odstępstwem od reguły, chłopka wierzy w siebie, w swoje możliwości, w to kim chce być, jak chce żeby go widziano, postrzegano i to działa. Fakt że jest optymistycznym człekiem, z poczuciem humoru i chyba nic też fizycznie mu nie brakuje, ale myślę że głównie to jego własne lubienie siebie powoduje że i świat go lubi.
Oprócz złej oceny wyglądu zewnętrznego, źle oceniamy także własne wnętrze, martwimy się że jesteśmy mało uduchowieni, mało empatyczni, mało interesujący dla innych, ale tez mało inteligentni.
    Dziś spotkało mnie coś szalenie miłego, wzruszającego, dającego do zrozumienia że '' hej jesteś równa babką'' .Otóż na wiadomość, że może mnie nie być, ze nie będzie ze mną kontaktu, pewna młoda, bardzo młoda osóbka się popłakała tak zwyczajnie tylko dlatego że nie będzie mogła zamienić ze mną kilku słów dziennie, to chyba największa nagroda dla własnego ego, takie doznanie.
    Życzę wszystkim i każdemu z osobna samych świetnie pokazujących luster, dużej dozy dobrych myśli o samym sobie, niech ta wiosna rozpocznie się po hasłem lubię to- Lubie siebie