szczawiówa

-Mamo powiedz mi jak się robi szczawiówkę ?
- Dziecko tyle razy już Ci mówiłam, a co chcesz żeby była właśnie taka?
Tak, właśnie taka czyli z lat dzieciństwa, taka jak robiła babcia, wysyłała nas cała ekipę, czwórkę kuzynostwa na łąkę i mówiła '' idźta i narwija tego szczawiu, zupy wam nagotuje ''.
I szliśmy, droga utwardzona przez stopy, wozy i  nieliczne samochody, potem szosą, nie raz na bosaka bo tak się od  słońca nagrzewała że buty zbędne były, omijaliśmy tylko z obrzydzeniem i jakimś żalem rozjechane żaby.
Potem jeszcze kawałek pod las i łąka.
Tyle rąk, to i szybko nam szło to zbieranie, kładliśmy się w trawach i gapiąc w niebo mówiliśmy co tam kto w chmurach widzi.
Babcia raz, dwa zupę wstawiała, do pieca drewnem przyłożyła, jajek ugotowała i siadało się przy stole  ceratą okrytym, nogami wymachując na wysokich masywnych krzesłach i gorący talerz wcinało z pełną buzią jeden przez drugiego mówiąc.
    Ja kupiłam szczaw dwa pęczki i jajka od szczęśliwej kury, warzyw dużo nawrzucałam i żeberko, zrobiłam jak mama kazała, pocięłam ten szczaw drobno,solą przesypałam i na koniec do wywaru mięsnego wrzuciłam.
Ziemniaki młode osobno ugotowane, polane masełkiem i cebulką przysmażoną.
Rodzinka zjadła z nieukrywana satysfakcją, ja łyżka po łyżce czułam smak, ale już mój i całe życie dochodzić będę jak to się w tej głowie koduje że wiem jak tamta, letnio- mazurska zupa smakowała.