Zaproście mnie do stołu....

Jeszcze parę tygodni temu zaklinałabym  się że nie chcę tych świąt, że mi tak bardzo jakoś nie leżą, przespała bym je i już.
I zaczęła się magia, telefony bliskich, głosy delikatniejsze, rozmowy szczersze, szybkie kawy ale odbyte, zakupy bombek takich jak dzieci chciały.
Zakręciło się jak w tej kuli śnieżniej i już stoi choinka a moje włosy jeszcze pachną wczorajszymi przygotowaniami, pachną makiem i miodem, drożdżowym ciastem i farszem z pierogów.
Nie ma śniegu ale i tak atmosferę czujemy bo Chcemy.
Życzę Wam tego czego sami chcecie, naprawdę tak prosto z serce i jeszcze od siebie czasu, na rozmowę, na wysłuchanie fascynującej historii o śmieciakach i ich wyższości nad innym stworami o dziwnych nazwach.Czasu na spojrzenie z boku, dłuższe na uśmiech, na dłoń w dłoni, czasu na zaległą książkę,  artykuł czy film, na wypróbowanie magicznych mazaków.
Bo ta chwila gdy do Was stukam już nie wróci, ten moment z opłatkiem w ręku wcale nie będzie taki sam jak przed rokiem.
A jeżeli macie do kogo wyciągnąć tą dłoń, wysłać ten uśmiech, to jesteście jednymi z najszczęśliwszych ludzi na świecie

ubierają:)

mały aniołek z kulą śniegową, kłótnia o niego i

dziesięć minut później mały aniołek bez śniegowej kuli

mieszanie kaszy na świąteczne gołąbki

Moje ukochane z kapustą i grzybami i jeden spadła na podłogę więc już spróbowałam, pychota

Urosło, powiedzcie szybko słowo strucla :)